Που μας πάνε…;;;
Ποιο σχέδιο έχουν για τον Τόπο;;;;
Και καταλήγουν: «Μας έχουν πουλήσει….
Κάνουν την Ελλάδα ότι θέλουν…
Το χρήμα…»
Θαρρώ ότι κάνουν λάθος….
Δεν μας πουλάνε…
Δεν μας δίνουν….
Δεν μας έχουν δώσει….
Απλούστατα… έχουμε ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙ …. Πουλιόμαστε εμείς…. Δίνουμε τα πάντα….
Και στην απάντηση: «Μα εμείς;;;
Αυτοί που κατά καιρούς μας κυβερνάνε» απαντώ: ΑΥΤΟΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΛΘΕΙ;;;;
Έλληνες δεν είναι;;; Δικοί μας γονείς, αδέλφια, συγγενείς συμφοιτητές δεν είναι;;;;
Αντιμετωπίζω σιωπή…. Μόνο ένα «ίσως» ή «αλλά» ή ένα «….μα».
Μάθαμε να πατάμε σε δυο βάρκες….
Και με τους μεν και με τους δε….
Με όλους όταν χρειάζεται….
Να μην λογαριάζουμε τίποτα μπροστά στους λογαριασμούς που κάνει ο εαυτός μας….
Να μην διστάζουμε μπροστά σε ότι υποστηρίζαμε χθες και αναιρούμε σήμερα….
Τα θεωρούμε όλα λεπτομέρειες μπροστά στη νέα δική μας τοποθέτηση…. Σε κάθε νέα….
Βολευόμαστε…. Προχωρούμε όπως οι καιροί το απαιτούν…
Είμαστε ελαστικοί στα δύσκολα… Αφανίζουμε από μπροστά μας ότι πρόκειται να μας προβληματίσει…
ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ….
ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ….
ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΙΑ….
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΦΩΣ…
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ή τουλάχιστον ΕΤΣΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ….
Δυστυχώς έχουμε ξεπεράσει και την Αλήθεια και την πραγματικότητα…
Ωραιοποιούμε τα πάντα με τον δικό μας τρόπο… Αποφεύγουμε ότι πρόκειται να μας στριμώξει μπροστά στην σκληρή επιλογή…
Ζητάμε, και το κατορθώνουμε - άλλωστε είναι τόσο εύκολο - ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ….
Φοβόμαστε την μοναξιά γιατί μας φέρνει μπροστά στην επιλογή, την σκληρή επιλογή….
Μας βγάζει μπροστά στο ποτάμι που πρέπει ή να το περάσουμε ή να γυρίσουμε πίσω…
Να επιστρέψουμε στην παντοτινή δίψα…
Έγραφα κάποια στιγμή…. «ΠΟΝΑΩ ΌΤΑΝ ΜΟΥ ΣΦΑΖΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ….»…
Ναι….Πονάω όταν βλέπω όλα αυτά τα αθέριστα όνειρα να σαπίζουν στα «χωράφια» του Τόπου μας….
Όταν αντικρίζω τους ανθρώπους να γίνονται ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ, και να είναι αιχμάλωτοι μικροτήτων, να μένουν σκλαβωμένοι στο ανάλαφρο σήμερα, ανήμποροι να ζήσουν το αίνιγμα της ζωής, να μπουν στην αναζήτηση να ψάξουν προς το αύριο….
Πονάω για τους ίσκιους μόνο ίσκιους, που τους αφήνει η μνήμη τους….
Μια μνήμη που για μένα είναι γεμάτη πληγές….
Ναι….
ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΝΑΩ!!!! ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ….
Θυμάμαι σημαίνει Φως και Φωτιά, Αγέρας και κύμα, Έφοδος προς την ζωή και για την ζωή!!!!!!
Μια μνήμη γεμάτη πληγές….
Ξυπνάνε μέσα μου θεριά…. Ανακατεύονται αίματα…. Με σφίγγουν πανάρχαιες πορείες… Ανοίγουν διάπλατα οι Θολωτοί Τάφοι…. Πυκνός ήλιος μαζί με αρμύρα με καίνε….
Και αναρωτιέμαι:…
Γιατί τούτος ο Τόπος να στέκεται συνέχεια με το χέρι απλωμένο;;;;
Γιατί τούτος να ζητά συνεχώς;;;;
Τούτος ο Τόπος που γέννησε, που γέννησε, που γέννησε, γιατί τώρα είναι στείρος, άμητρος, να μένει στην άκρη…. Γιομάτος χολή για τον εαυτό του;;;;
Γιατί;;;;
Γιατί να είμαστε πάντα οι τελευταίοι;;;;
Γιατί πάντα να μας βάζουν να μετράμε τα δάχτυλά μας;;;;
ΓΙΑΤΙ;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου